Dinsdagochtend ben ik aan het werk, als ik word gebeld op mijn telefoon. Er staat geen naam bij het 06-nummer, maar ik neem toch even op. Het is mijn nicht, die me vertelt dat ze ons pap hebben gevonden, dat hij niet meer leeft. Volgens mij zeg ik wel 10 keer tegen haar dat dit niet kan.
Ik word opgevangen door een collega, bel Joris, bel mijn teamleider, pak mijn spullen in en loop het kantoor uit. Wachten op Joris, die me komt halen. Mijn fiets halen we wel een andere keer op. Mijn telefoon gaat weer en mijn oom belt, vraagt wat er aan de hand is. Ik vertel wat mijn nicht vertelde en dat ik het verder ook niet weet.
Het wachten duurt lang, ik kijk steeds op mijn telefoon naar de locatie van Joris. Als hij er is, rijden we snel langs huis om de oudste op te halen. Ik word inmiddels gebeld door de politie met de vraag of we onderweg zijn. Dat zijn we en 10 minuten later zijn we bij het huis van ons pap.
Het gaat allemaal een beetje in een waas. Mijn oom en tante zijn er, mijn nicht, de oom die ik eerder aan de lijn had en de politie. Ze hebben een raam ingeslagen, maar konden niets meer doen. Ik zie ons pap, maar kan het niet geloven. Zaterdag is hij met de jongste nog naar Willem II – Feyenoord geweest. Dit kan toch helemaal niet?
Inmiddels zijn we een paar dagen verder en zijn we zijn uitvaart aan het regelen. Nog steeds heb ik het gevoel dat hij zo de poort binnen kan komen lopen voor een kop koffie en om wat bij te kletsen.
Wat een schok, heel verdrietig. Veel sterkte x