Sinds ik de Ten Miles heb gelopen ben ik in een hardloopdip geraakt. Die ruim 16 kilometer heb ik afgevinkt en daarna de conclusie getrokken dat ik die afstand niet meer ga lopen. Ik vind het echt een te lange afstand. Maar ook heb besloten om niet meer aan die massale hardloopevenementen mee te doen. De enige uitzondering die ik nog wel wil maken is een Urban Trail met mijn middelste. Maar verder heb ik niet meer zo’n behoefte aan hardloopevenementen met die grote aantallen mensen bij elkaar.
Dus heb ik nu ook geen duidelijk doel waar ik naartoe wil lopen. Ik mis een beetje mijn stok achter de deur. Daar komt nog eens bij dat het steeds kouder wordt, wat niet erg veel bijdraagt aan de zin om eens lekker te gaan hardlopen. Als ik nu naar buiten kijk en ik zie de sneeuw liggen in de tuin, dan sla ik vandaag ook maar even over.
Ik kan natuurlijk heel streng zijn voor mezelf, mezelf dwingen om te gaan lopen. Ik kan me er ook bij neerleggen en het prima vinden dat ik wat minder vaak en wat kortere afstanden loop. De eerstvolgende loop in de buurt is de Rico Salvettiloop, die is eind februari. Dan wil ik 10 kilometer lopen, dat moet wel lukken. Ook als ik het nu wat rustiger aan doe. 😊
Ik snap dat, ik ben 1 keer gaan hardlopen en ik dacht “nope”. Voelde me erna wel goed, maar ik vind het zelf teveel gedoe. Zou liever thuis op een loopband lopen denk ik, maar ja, … :p
Misschien is het tijd voor een andere sport? 🙂
Ik denk dat de zin in het hardlopen wel weer terug komt, het is nu ook gewoon niet het handigste seizoen. Ach, en soms even een dipje is niet zo’n ramp. Dat komt wel weer goed.
Ik ga zelf liever in de koude seizoenen lopen eigenlijk dan in de zomer. Vind het dan minder lastig. En de douche erna doet dubbel deugd 🙂
16 km is idd wel een lange afstand, maar je mag trots zijn dat je het toch gedaan hebt toen.
Zelf hou ik het maar op mijn 5 à 6 km. Normale doel is 3 x per week maar de laatste weken komt het er ook niet altijd van, soms niet, soms maar 1 keer, soms 2. Maar ik probeer het maar los te laten dat het niet ‘perfect’ is. Zolang ik niet helemaal stop is het oké.
Misschien is dat ook genoeg als doel voor jou nu momenteel?
Dit hoor ik vaak van hardlopers die gemotiveerd worden door een doel als een hardloopevenement. Als dat dan voorbij is, vallen ze een beetje in een gat. Wat dat betreft heb ik geluk dat ik grote evenementen vreselijk vind, en het dus altijd al van mijn intrinsieke motivatie moet hebben. Bij mij helpt de wetenschap hoe fijn ik me altijd voel na een hardlooprondje elke ochtend weer om me de deur uit te krijgen.
Het is de kunst om ‘het haakje’ in jezelf te vinden dat hardlopen de moeite waard vind. Is dat mentale gezondheid? ’s Avonds ongestraft die mars kunnen snoepen? Een gezond lijf?