Het venijn zit ‘m in de staart
Er was twijfel of ik dit wel op mijn blog zou gaan plaatsen. Want dit is wel heel persoonlijk en raakt me zo erg. Maar het helpt om het van me af te schrijven. Omdat mijn blog mijn verzamelplek is van alles, wilde ik het ook hier plaatsen. En dan is het fijn dat er een wachtwoord op kan. Dat niet iedereen het kan lezen, dat ik zelf kan bepalen wie dit leest.
Want het is nogal wat als blijk dat je moeder longkanker heeft, met uitzaaiingen en klein-cellig. Van dat laatste had ik tot kort geleden nog nooit gehoord, maar die moet je dus niet hebben. Want dan delen de cellen zich snel, is het niet te opereren en niet te genezen. Alleen te remmen, dus deze week startte mijn moeder met haar eerste chemo-kuur.
Het is vreemd hoe je omgaat met zo’n gebeurtenis in je leven, hoe je hersenen van alles inzetten. Want na die eerste diagnose lijkt het wel of ik in een soort ontkenning ben gegaan. Dat het allemaal niet klopte, dat uit die MRI zou komen dat ze het fout hadden, er was helemaal niets te zien. Maar ondertussen malen je hersenen maar door, gaat het de hele dag door je hoofd. Want wat gebeurt er nu allemaal, wat gaat er nog gebeuren.
Mijn moeder heeft verder geen klachten, en dat maakt het nog meer onwerkelijk. Door een controle is het naar voren gekomen, kwamen er een hoop onderzoeken met een flinke chemokuur al resultaat. En nog steeds werken mijn hersenen hard, want ik vind het nog steeds lastig om het te beseffen. Alles gaat gewoon door, alhoewel soms wel met wat meer afwezigheid. Maar die knop om om te zetten werkt prima.
Alhoewel deze soms ook faalt. Zoals afgelopen dinsdag op de fiets richting mijn werk. Mijn tranen begonnen te stromen, huilend heb ik op de fiets gezeten. Ik appte Joris, ik kon niet ophouden met huilen. Na een paar keer goed slikken en tranen die nog steeds bleven komen, ben ik doorgefietst. Kon ik mijn verhaal doen bij mijn collega en ging ik aan het werk. Maar de tranen zaten hoog en ik ging wat eerder naar huis.
Wat dat betreft heb ik het getroffen, dat het mogelijk is om eerder naar huis te gaan als het even niet gaat en dat mijn collega’s zo lief en betrokken zijn. Het voelt als een warm bad, dank jullie wel voor het luisterend oor, voor de lieve berichten, de aangeboden hulp en voor het vragen hoe het gaat.
Hoe het de komende tijd zal gaan? Ik heb geen idee en ik wil er eigenlijk ook niet teveel over nadenken. Mijn moeder voelt zich nu goed, ik hoop dat dit zo blijft. Ik ben trots op ons pap en mam, hoe ze er mee omgaan, er gewoon vol in gaan. Ook niet wetend hoe het allemaal zal verlopen, maar het wel gewoon doen.
Laten we hopen op veel mooie dingen in 2021, we zien het wel.
