Soms heb je even wat tijd en ruimte nodig. Om van een afstandje te bekijken wat je nodig hebt, of juist niet nodig hebt. Zo nam ik afstand van mijn blog, gooide ik het helemaal aan de kant. En dat voelde goed. Ik voelde een druk weg vallen. Een druk die ik mezelf had opgelegd met mijn 40 dagen bloggen. Dat moest ik toch gewoon kunnen? Ik switchte naar Substack, wat misschien zelfs nog wat meer druk op me legde. Het telde op en werd teveel. Dan maar helemaal niets.
Wat ik eigenlijk wel verwachtte, kwam ook weer. Het gemis van mijn blog. Mijn eigen plekje om gewoon wat van me af te schijven. Het alleen voor mezelf schrijven lijkt niet voldoende. Ergens in mij zit de drang om dat met de hele wereld te delen. De extraverte kan in mezelf, die alleen in deze vorm aanwezig is.
Dus ik had het erover met ChatGTP, sliep er een nacht over en opende dan toch maar eens het dashboard van mijn blog. Dat ik weer eens wat mijn blog aan het uitvogelen ben, had je misschien al gemerkt. Excuses voor de mailtjes, die onbedoeld zijn verzonden. Ik moest even puzzelen om een soort lege bladzijde te creëren. Met een beetje een nieuw uiterlijk, of in ieders geval een lege bladzijde. Een nieuw begin.
Bij dit nieuwe begin geen challenges, geen vaste blogmomenten. Gewoon een eigen plek waar ik van alles van me af kan schrijven en kan plaatsen. Waarvan ik het leuk vind als je het leest en eens een reactie achterlaat. Waarvan ik wel zie waar het schip strandt. Wie weet kom ik wel op een mooi eiland terecht.
Hoi Aukje, de reden dat ik je niet uit mijn blogrol verwijderde was omdat ik dacht dat je nog wel een keer zou terugkeren in blogland. Leuk dat het vandaag zover is. Ik kijk altijd uit naar je blogs, ook als je ze maar heel af en toe schrijft. Goed om geen vast momenten te plannen, geen challenges aan te gaan en te schrijven wat je wil. Fijn om te lezen dat je er weer zin in hebt en welkom terug! xx